Δύο εβδομάδες σε ανασκόπηση, 27 Φεβρουαρίου – 12 Μαρτίου – EJIL: Συζήτηση!

Ο Bjørn Kunoy διερευνά την Επιτροπή για τα όρια της υφαλοκρηπίδας (CLCS) συστάσεις προς τη Ρωσική Ομοσπονδία βάσει της UNCLOS όσον αφορά την περιοχή της Αρκτικής. Στις 14 Φεβρουαρίου 2023, η Ρωσία υπέβαλε α αναθεωρημένη υποβολή, κοινοποιώντας περαιτέρω στοιχεία σχετικά με το τοπικό τμήμα της λεκάνης του Amundsen. Τα προτεινόμενα εξωτερικά όρια της υφαλοκρηπίδας επεκτάθηκαν σημαντικά κατά τη διάρκεια των διαδοχικών αναθεωρήσεων της Ρωσίας. Ενώ το CLCS δεν ενέκρινε το σύνολο των περίπου 2 εκατομμυρίων τετραγωνικών χιλιομέτρων που διεκδικούσε η Ρωσική Ομοσπονδία, η μερίδα του λέοντος της αξίωσης εγκρίθηκε, απορρίπτοντας μόνο περίπου 300.000 τετραγωνικά χιλιόμετρα του αιτούμενου δικαιώματος. Ο Kunoy το βρίσκει

«Σύμφωνα με το άρθρο 76 παράγραφος 10 της UNCLOS, οι συστάσεις του CLCS δεν θίγουν τα ζητήματα «οριοθέτησης της υφαλοκρηπίδας μεταξύ κρατών με απέναντι ή γειτονικές ακτές». Δεδομένου του κανόνα ότι «οι υποβολές θα μπαίνουν στην ουρά με τη σειρά που παραλαμβάνονται». (Κανόνας 51(4)(ter) του RoP) φαίνεται πιθανό ότι οι υποβολές του Καναδά και της Δανίας/Γροιλανδίας θα υποβληθούν μόνο σε 15 – 25 χρόνια. Ωστόσο, αυτό δεν θα επηρεάσει με κανέναν τρόπο τα δικαιώματα αυτών των κρατών στα δικαιώματά τους στην υφαλοκρηπίδα στην Αρκτική. Η Ρωσία αντιδρά στις υποβολές του Καναδάς και Δανία/Γροιλανδία συναίνεσε ρητά στην εξέταση αυτών των παρατηρήσεων. Ωστόσο, θα πρέπει επίσης να σημειωθεί ότι η έκφραση αυτής της συγκατάθεσης δεν είναι μη αναστρέψιμη, όπως φαίνεται από την πρόσφατη απόσυρση της συναίνεσης του Πακιστάν να εξεταστεί η υποβολή της Ινδίας, παρά το γεγονός ότι η Ινδία δεν αντιτάχθηκε στο να διατυπώσει συστάσεις το CLCS στο Πακιστάν, η υποβολή των οποίων αλληλεπικαλύπτεται επίσης με το διεκδικούμενο δικαίωμα της Ινδίας».

Διαβάστε ολόκληρη την ανάρτηση εδώ.

Η Malgosia Fitzmaurice εξετάζει διάφορα ερωτήματα που αφορούν τον νομικό χαρακτήρα των κανόνων του διεθνούς περιβαλλοντικού δικαίου. Ο Fitzmaurice προτείνει ότι η προσέγγιση της κρατικής ευθύνης ή ευθύνης για περιβαλλοντική βλάβη θα πρέπει να είναι ολιστική, βασισμένη σε πρωτεύοντες κανόνες, π.χ., αρχές που διέπουν το διεθνές περιβαλλοντικό δίκαιο με δευτερεύοντες κανόνες ευθύνης του κράτους. Κατά την άποψή της, θα πρέπει επίσης να διεξαχθεί περαιτέρω έρευνα σχετικά με τα προσχέδια ILC του 2001 και του 2006 υπό το φως της χρησιμότητάς τους για την πρακτική των κρατών, στο πλαίσιο των καθεστώτων αστικής ευθύνης. Συμπεραίνει ότι ο διευρυνόμενος αριθμός διαφορετικών διεθνών και εθνικών δικαστικών φόρουμ που ασχολούνται με περιβαλλοντικές βλάβες θα πρέπει να διερευνηθεί πιο σθεναρά, όπως τα δικαστήρια ανθρωπίνων δικαιωμάτων και οι διαιτησίες επενδύσεων, προκειμένου να αποφευχθεί ο κατακερματισμός όσον αφορά την ευθύνη ή την ευθύνη για περιβαλλοντική βλάβη.

Διαβάστε ολόκληρη την ανάρτηση εδώ.

Στην ανάρτησή τους, «Μια άλλη συμβουλευτική γνώμη για την κλιματική έκτακτη ανάγκη; Η Προστιθέμενη Αξία του Διαμερικανικού Δικαστηρίου Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων», οι Juan Auz και Thalia Viveros-Uehara διερευνούν τη συμβολή των διεθνών δικαστηρίων στη διακυβέρνηση του κλίματος και την προστασία των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Οι δύο τους σημειώνουν ότι, ενώ η απάντηση κάθε δικαστηρίου θα ποικίλλει ανάλογα με την εντολή και την ερμηνεία του, η εστίαση της ΔΔΔΑΔ στο διεθνές δίκαιο των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και η σχεσιακή προσέγγισή της θα μπορούσε να έχει ευρείες επιπτώσεις και να πυροδοτήσει καινοτομίες στο διεθνές δίκαιο, ιδιαίτερα στην ερμηνεία των υποχρεώσεων ανθρωπίνων δικαιωμάτων επιμέλεια και κοινές αλλά διαφοροποιημένες ευθύνες. Επιπλέον, οι δύο υποδηλώνουν ότι δεν είναι ρεαλιστικό να περιμένουμε ότι μια νέα συμβουλευτική γνωμοδότηση για την κλιματική έκτακτη ανάγκη από το IACtHR θα μπορούσε να επηρεάσει τις συνεχιζόμενες διαδικασίες διευκρίνισης, είτε στο ITLOS, στο ICJ είτε αλλού.

Διαβάστε την πλήρη ανάλυσή τους εδώ.